آه که با دلم نبست عهد وفاق الفتی

چون نفسم به سر شکست گرد هوای غربتی

جنس کساد جوهرم نیست قبول هیچکس

خاک خورد مگر ز شرم سجدهٔ هیچ قیمتی

داد ز کم بضاعتی آه ز سست همتی

معصیت آتشی نیافت در خور ابر رحمتی

چند خراشدم دماغ دود چراغ آرزو

یـأس حصول مدعاست ای دم سرد همتی

آفت اعتبار کس ننگ مقلدی مباد

سوخت بنای شمع من گریهٔ بی ندامتی

ریگ روان کجا برد شکوهٔ درد جستجو

از تک هرزه دو ندید آبله هم مروتی

دل به گداز غم نساخت دیده ز بی نمی گداخت

داد ندامتم نداد یکدو عرق خجالتی

با همه امتلای کام نیست ز حرص سیری ام

کاش دمی چو بندنی لب گزدم حلاوتی

همت سعی نیستی تا به کجا رساندم

خاک مرا به چرخ برد یاد بلند قامتی

همدم صبح محشرم در تک و پوی جانکنی

تا نفسم به لب رسد می گذرد قیامتی

راحت بوریای فقرناز هزار جلوه داشت

من به گمان خوب بخت پا زده ام به دولتی

بیدل اگر تو محرمی دم مزن از حدیث عشق

بست زبان علم و فن معنی بی عبارتی